Atëherë kur Bashkim Finon e thirrën nga Gjirokastra për t’u bërë kryeministër i një shteti në udhëkryqe të rrezikshme, ku në krye të kabinetit të Qeverisë së Pajtimit Kombëtar ai do të përpiqej të kthente paqen dhe sigurinë në vend. Por si i kujton vetë Fino ato ditë të mbrapshta të vitit ’97?! Lexoni rrëfimin e tij...
Bashkim Fino,
një burrë tek të 50-at,
duket se i ka kaluar të gjitha sfidat e një politikani, madje ka
mbërritur të mbërthejë edhe ato majat e vështira që jo gjithkush në
‘profesionin’ e tij ia del. E nisi si
anëtar i partisë Socialiste, për të kaluar në vendimmarrjen lokale, për të
arritur kulmin si kryeministër i vendit.
E
megjithatë kohëve të fundit profili i tij politik duket i rezervuar; i pa
lakuar nga mediat, ndryshe nga kolegët e tij si Blushi, Harasani, Malaj apo
Islami, të rreshtuar në frontin e mendimtarëve në rryma të ndryshme me atë të
kreut të PS-së. I fundmit episod që mbahet mend bujshëm kur Fino ishte një prej
protagonistëve të shumë mediatizuar ishte mbledhja e famshme e KPD-së pas
lëvizjes ‘katharsis’ që kish ndërmarrë kryetari Nano, asokohe ministër ai bashkë me Anastas
Angjelin dhe Mustafa Muçin dhanë dorëheqjen.
Nuk
ngjan të jetë as ndonjëri prej benjaminëve të kryetarit Rama, si Ruçi, Braçe, e të tjerë, të zgjedhur në
Kryesi në Asamblenë Kombëtare, megjithëse në deklaratat publike ka artikuluar
shpesh përjashtimin me rregullore të atyre që shkojnë kundër rrymës së përgjithshme
të Partisë.
Larg
zhurmnajës mediatike, axhenda duket e ngjeshur. Nga
seancat plenare në Kuvend si deputet i grupit të Partisë Socialiste, qyshse
opozita iu rikthye parlamentit, tek komisionet e ligjeve. Më pas qëllon të mbahet Asambleja, ku ai do të
dilte prej andej me një post si sekretar për Pushtetin Vendor, e paskëtaj
mbledhje të gjata me kryetarin Edi Rama.
Pikërisht
në një prej sallave të vogla të mbledhjes në selinë rozë, Bashkim Fino risjell edhe njëherë ditën kur e
thirrën nga Gjirokastra të bëhej kryeministër. Ishte 9 marsi i vitit 1997 edhe kulminacioni i
karrierës së tij politike.
Sigurisht
që nuk është nga ato ngjarjet e parëndësishme që njeriu i vendos në skuta të
errëta dhe pasi ia kanë kërkuar t’i nxjerrë prej aty mundohet shumë t’i kujtojë
me vështirësi...Kjo është një nga ato ngjarjet që në kujtesën e tij është e gjallë, ndaj kur nis të tregojë me
detaje duket si i ulur në kolltukun e një kinemaje ku e gjitha shfaqet si një
film që nis nga 9 Marsi për t’u mbyllur
më 29 Qershor të vitit 1997.
Telefonata që e bëri kryeministër
Ora
shënonte 15:30 kur telefoni i shtëpisë së tij tringëlloi më fort se herët e
tjera. Ishte ajo orë përpara muzgut kur
njerëzit pasi kishin mbyllur angaritë e vogla shtëpiake, nguteshin t’i vinin
shulet dyerve për t’i çkyçur vetëm mëngjesin tjetër. Në atë orë krismat
dëgjoheshin edhe më fort, mbi tarracat e çdo pallati qëndron të gatshëm në rojë
të armatosurit gjer në dhëmbë. Pothuaj në çdo shtëpi gjendeshin armatime dhe municione të çdo lloji; automatikë, pistoleta, mitralozë të cilët shpraznin inatin
e mbledhur mbi perden e përhime të qiellit, e cila çahej tejetej për pak çaste
për t’u nxirë edhe më nga të shtënat, që si bumerang i kthenin gëzhojat në
tokë. Ishte kjo atmosfera që rrethonte Gjirokastrën, ashtu si e përshkruan
Bashkim Fino, por nga edicionet e lajmeve kjo ishte gjendja edhe në qytete si Tepelenë,
Përmet, Gjirokastër, Sarandë, Delvinë, Vlorë...“Nuk bëhej fjalë për shtet, për pushtet lokal, për polici, gjykatë,
çerdhe, kopësht, arsim, pothuaj të gjithë të mbyllur, një gjendje gri, një
gjendje që të krijonte një ndjesi ku pas orës një e gjysmë të drekës të gjithë
njereazit mbylleshin nëpër shtëpi”, kujton Bashkim Fino përpara se të
riprodhojë thuajse me të njëjtin precizion si pat ndodhur biseda telefonike që i lajmëroi se qe zgjedhur
për të qenë kryeministër. Ajo pasdite teksa rrufiste kafenë me mikun e tij Hito
Hitaj dhe ndiqnin së bashku të rejat nga situata në vend dikush e kërkoi në
telefon për t’ia prishur njëherë e përgjithmonë qetësinë e asaj pasditeje, nëse
mund të kishte qetësi në kuptimin e parë të fjalës në ato kohë. Në anën tjetër të receptorit, 142 km larg,
nga Tirana fliste Namik Dokle. Pas përshëndetjes kordiale, të dy e dinin që
kishte diçka tjetër që e kishte shtyrë anëtarin e kryesisë së Partisë
Socialiste të telefononte. “Bashkim të kemi zgjedhur të bëhesh kryeministër i
vendit”-foli zëri i qartë dhe i prerë. Për ish kryetarin e Bashkisë, i cili
prej tetorit të vitit 1996, ku kryente funksionet vetëm si Këshilltar në atë
seli që për katër vite e kishte drejtuar vetë e që e konsideronte veten prej
pesë muajsh të papunë ajo që dëgjoi t’i thuhej nuk mund të merrej ndryshe veçse
si një shaka. Por ç’ta shtynte Doklen, që në ato kohë të vështira, kur në
Tiranë opozita arrinte një marrëveshje me maxhorancën e asaj kohe për krijimin
e një qeverie të re me pjesëmarrje të gjerë politike, të kishte ngenë dhe kohën
për shaka?! Sigurisht ai i kish paraprirë duke i thënë se propozimi do i dukej
i çmendur dhe duke e shtensionuar situatën Fino kujton t’i ketë thënë: “Do doja të bëhesha vetë, por nuk më
lejojnë”. Kushtet e presidentit të askohe Sali Berisha kishin qenë të prera;
askush nga kryesia e Partisë Socialiste nuk duhej të propozohej për
kryeministër. Vetë Fino pohon se ishte në brendësi të informacioneve mbi
bisedimet që bëheshin mes presidentit dhe partive politike. Por ato detajet ku
propozoheshin emra të përveçëm ai nuk ishte në dijeni. “E mora si një shaka të
momentit, por ndërsa biseda vijonte nisa të ndërgjegjësohesha që nuk bëhej më
fjalë për shaka, por ishte e vërtetë. Në pjesën e dytë të bisedës nisi
rezistenca ime. Ç’ne unë?! Pse erdhët deri tek unë? Ka shumë të tjerë në
Partinë Socialiste, të tjerë që ndodhen në Tiranë...Gjeja mundësi dhe shkaqe
për të shmangur kur kishte shumë të tjerë që mund të bëheshin
kryeministër”. Argumentat nga ana tjetër
ishin gjithaq ngulmues për të thyer rezistencën e tij. Pasi dëgjoi edhe njëherë
ç’ishte folur në tryezën me presidentin Berisha, sesi do të bashkëpunonin
forcat politike, sesi PS-së i kishin dhënë postin e kryeministrit dhe partive të tjera poste
ministrore, duke përjashtuar anëtarët e kryesisë si edhe nga disa rrethe, si
Vlora. Ndër emrat e propozuar ishte
pranuar ai i Finos. Presidenti kishte qenë dakord që kandidatura e 35-vjeçarit
anëtar i Asamblesë, që kishte shërbyer
si Kryetar Bashkie i Gjirokastrës, të cilin e kishte njohur në rrugë
institucionale në vizitat zyrtare në qytet, të ishte kryeministri i vendit.
Rezistenca e tij do të zgjaste edhe pak, derisa të gjithë anëtarët e kryesisë
në një maratonë telefonike i kalonin radhën njëri-tjetrit për të shpalosur
aftësitë e tyre bindëse. Ethem Ruka, Rexhep Mejdani, i cili në atë kohë ishte
sekretari i përgjithshëm. “Qe i ngjirur e i lodhur dhe pasi bëra një tur
telefonik me ta kuptova rëndësinë kur ata më thoshin : “Bashkim ne nuk kemi
kohë. Duhet të shkojmë te presidenti
t’ia japim përgjigjen. Por nëse ti nuk e konfirmon kjo do të thotë se ne mund
ta humbasim drejtimin e vendit. Ne do të jemi bashkë dhe do të të ndihmojmë”.
Natyrisht që e doja një ngrohtësi të tillë shpirtërore dhe një afrimitet me ta
dhe pasi bëra rezistencën e domosdoshme, i mbështjellë nga një sërë
dilemash...” Sot kur e kujton është i
njëmendtë se qe ndërmarrje shumë e rrezikshme e ndoshta në kushte të tjera nuk
do e kish pranuar në mënyrë të prerë. “Por për shkak të argumenteve të ët
gjithë anëtarëve të kryesissë pranova të vija me kushtin e mbështetjes që ata
do më jepnin”. Gjatë asaj bisede që
dukej sikur nuk do kishte mbarim familjarët, gruaja, nëna, fëmijët që kishin
arritur të mblidhnin copëzat e asaj bisede kishin mbetur të habitur . Duke
kërkuar ndonjë farë miratimi në sytë apo mimikat e tyre ai nuk arrinte të kuptonte asgjë. “Ata
ngrinin supet si për të thënë që kjo është zgjedhja jote, ne nuk dimë ç’të të
themi. Kishte një lloj frike dhe aspak kënaqësi të tipit “shyqyr të ra kjo
mundësi dhe o burra pranoje!” . Aty kuptova që nuk qe kënaqësi për ta”. Por
ndoshta ishte optimizmi i shfaqur hapur në fytyrën e mikut të tij Hitaj i cili
me gjeste i thoshte të pranonte, e shtyu të thoshte “Dakord, pranoj!”. “Pas pranimit miku im u ngrit menjëherë e më
dha dorën, ndërsa gruaja dhe nëna rrinin të strukura. Ishte një situatë e
dhimshme dhe rrëqethëse kur e kujtoj tani. Mendoj se i vura familjarët përpara
një vështirësie për ta pranuar propozimin”
Përshëndetje
prej Cezari
Kishin
kaluar vetëm 15 minuta ndërsa përcillte mikun
e tij jashtë shtëpisë dhe nuk kishte pasur kohën re mjaftueshme për ta
përtypur lajmin dhe për ta mësuar veten se tanimë ai ishte kryeministër i
Shqipërisë. “Ndërsa po kthehesha shoh të gjithë banorët e pallatit tim kishin
dalë në dritare dhe më uronin”. Ndërkaq lajmi qe dhënë në media se kryeministri
i Qeverisë së Pajtimit Kombëtar kishte
një emër dhe ai ishte Bashkim Fino. “E kam gjetur veten kur hyra në shtëpi
ashtu si isha i veshur me rroba sportive me një turmë njerëzish, të gjitha
agjencitë e huaja të lajmeve, sidomos greke që gjendeshin me shumicë në
Gjirokastër të cilët kërkonin të më shkëpusnin intervistën e parë. Ndërkohë që
unë kisha folur vetëm me anëtarët e Partisë Socialiste dhe nuk kisha mundur dot
të bisedoja ende me Presidentin e vendit.
Ai kujton se ishte ora 8 e mbrëmjes kur presidenti i Republikës e
telefonon për herë të parë. “Ai më tha: Bashkim unë të kam dekretuar me
propozimin që kemi bërë me forcat politike për Qeverinë e Pajtimit Kombëtar me
dhjetë partitë politike. Pres të vish nesër në mëngjes të takohemi e të marrësh
detyrën. Janë ndarë postet sipas partive politike. Ata i kanë thuajse gati
emrat. Do të punojmë bashkë dhe kemi përpara një punë të vështirë. Të lutem do
të vijë helikopteri në jug për të të marrë por duhet të marrësh përsipër të mos
e qëllojnë”.
E
nesërmja do ta shndërronte vendimmarrësin lokal në një politikan të klasit të
parë, në kreun e ekzekutivit të një vendi i cili pat marrë rrokopujën. Ashtu si e përshkruan edhe
ai vetë, një vendi i cili pas falimentimit të skemave piramidale, nuk kishte më
shtet, në një vend ku banorët që humbën thuajse gjithë kursimet e tyre, e
shfrynë frustrimin në histeri masive duke shkatërruar çdo gjë, që u dilte para,
në një vend ku ishte paralizuar vetë jeta.
Banorët e Gjirokastrës ia bënë të gjitha nderimet, e shoqëruan në turma
dhe me të shtëna armësh në ajër, që ndoshta për të parën herë ishin nga gëzimi,
deri në fushën e helikopterëve, ndërsa bashkëqytetari i tyre largohej vetëm me
një çantë të vogël ndërresash e shumë pasiguri dhe pikëpyetje që i vareshin mbi
kokë. Udhëtimi qe i qetë, ndoshta në një formë apo tjetër, ishte marrë vesh që
helikopteri në qiellin gri të jugut ishte ai që transportonte kryeministrin e
vendit. “Kur u ulëm në Tiranë pashë se kishin ardhur të më prisnin me eskortën
shoqëruese dhe makinën zyrtare. Në atë moment dëgjova të më thërrisnin për herë
të parë “Zoti Kryeministër!”. Kjo do të ishte edhe shkundja e parë që do e
zgjonte njëherë e mirë nga trullosja ku
prej telefonatës së Dokles nuk
kishin kaluar ende 24 orë.
“Kërkova
që stacioni i parë në Tiranën e cila dukej më e qetë se Gjirokstra dhe krejt
Jugu të mos ishte selia e kryeministrisë por ajo e Partisë Socialiste. Nuk m’u
duk e drejtë të bëja asnjë veprim pa u takuar më parë me anëtarët e Kryesisë. Përpara
selisë rozë qëndronin turma njerëzish të cilët e morën mbi krahë kryeministrin.
“Takova të gjithë anëtarët e Kryesisë së Partisë dhe isha shumë i kënaqur që
vajta në fillim atje. Së bashku pastaj shkuam të takonim presidentin Berisha”. Atë pasdite që i binte të ishte e dyta si Kryeministër
do të pinte një kafe me Aleksandër Meksin, i cili vetëm pak ditë më parë kishte
dhënë dorëheqjen nga Kryeministër i Shqipërisë, si një gjest fairplay mes dy lojëtarësh, kur njëri
ndërron tjetrin në çastet më kritike të ndeshjes. Dita e parë në zyrën e Kryeminsitrit
i shte tejet e ngarkuar. Takimet me kryetarët e partive Politike të cilët me
emrat e propozuar po plotësonin kuadron e qeverisë së Pajtimit Kombëtar që do
të i shte; Belul Çela, Ministër i Brendshëm, Shaqir Vukaj, Ministër i Mbrojtjes,
Arian Starova, ministër i Jashtëm, Arben Malaj Ministër i Financave, Spartak
Ngjela, Ministër i Drejtësisë, Eduard Ypi, Ministër i Privatizimeve, Astrit
Kalenja, Ministër i Shëndetësisë dhe Mjedisit, Myqerem Tafaj, Ministër i Arsimit të lartë dhe kërkimeve
shkencore, Luan Skuqi, Ministër i Arsimit dhe Sportit, Haxhi Aliko, Ministër i
Ushqimit dhe Bujqësisë, Kastriot Shtylla, Ministër i Mineraleve dhe burimeve energjitike,
Foto Dhuka, Ministër i i ndustrisë, transportit dhe tregtisë, Ëngjëll Ndocaj ,
Ministër i Kulturës, rinisë dhe gruas, Elmaz Sherifi, Ministër i Punës dhe
çështjeve sociale, Vasillaq Spaho, Ministër i Punëve publike,rregullimit të
territorit dhe turizmit. “Ky ishte momenti i parë si filloi dhe nisi të
funksionojë qeveria e re”, tregon Fino.
***
Takimin
e parë me Vranickin, i cili atëkohë
ishte de facto kryeministri i
Shqipërisë i vendosur nga Amerika dhe vendet e Evropës për të monitoruar situatën
në vend dhe në krye të negociatave me ndërkombëtarët. “Ajo që kërkohej
urgjentisht ishte vendosja e qetësisë, për të mos e lënë vendin të kalonte në
Luftë Civile”. Takimin me Vranickin e kujton ta ketë kryer mbi një Fregatë
ushtatake në mes të detit Adriatik. “Në një shtet ku nuk funksiononte as
ushtria dhe as forcat e policisë kërkohej me patjetër ndihma e forcave shumëkombëshe për të
vendosur qetësinë në vend. Nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të merrej leje nga
të gjitha parlamentet e vendeve pjesëmarrëse në mënyrë që ndërhurja të
ratifikohej prej tyre. Pra ishte diçka që nuk mund të bëhej menjëherë”. Situata
në vend bëhej çdo ditë e më tragjike, tanimë nuk ishin më vetëm ‘të fortët e
jugut’ që posedonin armatime. Depot kishin shpërthyer edhe në Tiranë e rrethe
të tjera, ndërsa të gjithë donin të largoheshin nga sytë këmbët prej këtij
vendi, fatet e kryqëzuara të të cilit ishin gjithnjë e më të pasigurta. Atë ditë ministrat të njëzëri dolën në
deklaratë të përbashkët duke u bërë thirrje ish ushtarakëve se vendi kishte
nevojë për ta më shumë se kurrë. “Më erdhi mirë për këtë veprim të tyre”, pohon
ai.
Të
rejat që i solli presidentit nga takimi me Vranickin duket se nuk e kënaqën
aspak këtë të fundit. Forcat shumëkombëshe do të mbërrinin vetëm nga mesi i
prillit, ndërsa presidenti mendonte se ndërhyrja e tyre do të qe e menjëhershme
duke marrë parasysh që situata nuk mbante më. Nga ana tjetër ishin zërat
shqetësues që paralajmëronin një ikje të mundshme të presidentit duke e lënë në
mëshirë të fatit gjithçka. “Kërkova takim me presidentin dhe i thashë që duhet
të mblidhte menjëherë parlamentin që të votëbesohej qeveria e re. Nëse do të
ndodhte se ai ikte, të paktën Qeveria të ishte legjitime”. Në atë mbledhje të
jasthëzakonshme të Parlamentit Kabineti i ri qeveritar paraqiti një program
prej vetëm katër faqesh. Sigurisht që nuk bëhej fjalë për një program
mirëfilli ekonomik, politik, reformash e
për çdo fushë të jetës.“Ishte një qeveri e vullnetit politik të 10 partive që
kërkonin realizimin e mundshëm të zgjedhjeve të parakohshme, të pranueshme nga
të gjithë dhe natyrisht, vendosja e një rendi kushtetues që ishte cenuar”.
Ndërsa fjalimi që ai mbajti, të pa shkruar në letër, por i shtytur nga ndjenja
patriotike u duartrokit nga parlamenti me shumicë të djathtë. Ajo të paktën qe
një natë e qetë. “Qeveria ishte e legjitime”.
Kur merreshin
vendime
Periudhën
nga marsi deri në përgatitjen e zgjedhjeve të parakohshme që duhej të ishin me
patjetër të pranueshme nga të gjitha palët për t’i dhënë zgjidhje të ardhmes së
vendit, e kujton të mbushur me plot
episode, të cilat i ka përshkruar imtësisht në librin “Humnerë ‘97”. Vendosi ta botonte
pas dhjetë viteve, në 2007-ën për publikun e gjerë. Në fakt, ky është
një libër me dëshmi. Unë kisha detyrimin që shqiptarët të kishin dëshmitë e një
prej protagonistëve të asaj kohe, të Kryeministrit të Pajtimit Kombëtar. Kisha
kohë që kisha përmbledhur gjithë ato momente të vështira për popullin tonë.
Këtu e kam fjalën për muajt mars-korrik të 1997-ës”, shprehej ai ditën e promovimit
të librit. Axhenda e kryeministrit ishte e ngarkuar, vendosej sipas zhvillimeve
të ditëve, të cilat bëheshin më të lodhshme se kurrë. Ndërkaq forcat
shumëkombëshe kishin mbërritur në vend dhe policia e cila funksiononte vetëm në
Tiranë jepte ndihmesën e vet. Një prej
atyre zhvillimeve që do të caktonte jo vetëm axhendën prej kryeministri por
edhe fatet e një komuniteti i cili për ironi ishte në mëshirë të fatit. Të
burgosurve, disa të arratisur disa të mbledhur në burgun e Tiranës. “ I kërkova presidentit të lëshonte një
dekret për faljen e të burgosurve për aq kohë sa ne nuk mund të dilnim garant
për sigurinë e jetës së tyre. Në një moment të dytë kur ujërat të ishin
qetësuar mund t’i arrestonim sërish”. Presidenti, si politikan me përvojë dhe njohës
i mirë i shtetit, siç e pranon edhe vetë
Fino, kërkoi të hartohej një vendim nga Këshilli i Ministrave. “Mblodha
kabinetin dhe në momentin që ne hartonim vendimin shpërtheu edhe burgu i
Tiranës. Të vetmit që nuk ishin larguar nga burgu për hir të së vërtetës ishin
Fatos Nano dhe Ramiz Alia”. Presidenti e pranoi të nxirrte një dekret faljeje
me një listë të gjatë emrash. “Por më kërkoi të dilnim në një deklaratë të
përbashkët për të hedhur poshtë përshtypjet se këta dy institucione nuk
shkonin, gjë që ishte e vërtetë. Megjithatë pranova për të mirën e
vendit”. Situata u rëndua edhe më pas
tragjedisë në Kanalin e Otrantos. “Ata njerëz u larguan për një jetë më të mirë
pasi vendi i tyre nuk mund t’ua siguronte. Ishin ditët më të errëta kur pyesja
veten : “Pse?”, Çfarë bëja unë aty?!”. Një tjetër moment i rëndësishëm në jetën
prej Kryeministri ishte edhe vizita e kryeministrit Prodi në Gjirokastër. Pas
ngjarjes së Otrantos, shefi i opozitës së asaj kohe në Itali, Berlusconi kishte
kërkuar mocion mosbesimi për Prodin. Situata shqiptare prekte edhe poltikën
italiane. “Unë isha nisur të takoja kryeministrin grek Simitis dhe po qëndroja
një natë në shtëpinë time në Gjirokastër. Prodi insitonte për një takim. Isha
në dilemë për ta pranuar nga frika se mos shkaktoja ndonjë incident
diplomatik”. Por më 2 prill 1997 ai dhe Prodi dalin në një komunikatë të
përbashkët për mediat, gjë që i shpëtoi postin kryeministrit italian.
Pas masakrës së Cërrikut, informacionet që
kish marrë kryeministri flisnin qartë për një tjetër masakër drejtuar opozitës.
“Kisha të dhëna se nën justifikimin se po vidhej Banka e Shtetit, Berisha do të
nxirrte autoblindat me qëllimin e vërtetë për asgjësimin e opozitës. “I
telefonova kancelarisë ndërkombëtare të cilët ndërhynë duke e ndalur masakrën e
mundshme. Them se kemi shpëtuar një konflikt të hapur që nuk dihej si do
mbaronte”.
Fundi i
qeverisjes së pajtimit
Kur
bën një bilanc të kohës së shkurtër por ndoshta më intensiven që mund të ketë
një kryeministër, i cili ka gjiothë kohën mudnësitë dhe qetësinëe duhur për të
krijuar një program dhe për ta vënë më pas në jetë, ai nuk e fsheh krenarinë
për arritjet, se bëri atë që do bënte gjtihkush me ndjenjë patriotike, por edhe
një krenari të partikuluar por të ditur nga gjithkush se ishin pikërisht ata
muaj të trazuar që e bënë Bashkim Finon të dilte nga anonimati e të kthehej në
një politikan të kalibrit të lartë. Mendon se ka bërë ç’ishte më e mira e
gjykuar për atë kohë, por në disa raste-siç është fakti i debatuar se në krye
të komiteteve të shpëtimit kishte shpesh emra kriminelësh si Zani Çaushi, i
përdorur shpesh si truprojë në takimet me Prodin. “Ishe i detyruar të luaje të
gjitha rolet, që t’i mbaje të qetë këta njerëz, se s’kishe rrugë tjetër. Kur e
mendon më pas, është edhe mire, edhe keq mbase, duke menduar bëmat që kanë bërë
këta njerëz, por në atë moment ata ishin të fuqishëm në zonat përkatëse”, është
shprehur në një intervistë të disa viteve më parë ai. Ndoshta kur e mendon
tani, në të atilla kushte nuk do e kishte pranuar kurrë propozimin që i erdhi
me anën e një telefonate të papritur, por në fund të fundit pas asaj kohe të vështirë
kur iduhet shpesh të shfaqte shpresë dhe optimizëm për popullin qeveria e përkoshme
i arriti dy synimet kryesore; gjendja nisi të stabilizohej dhe në korrik u
zhvilluan zgjedhjet e lira dhe të pranueshme nga të gjitha palët, që do të
sillnin partinë e tij në krye të qeverisë. Ai i dorëzoi postin Fatos Nanos ndërsa
vetë do të bëhej Ministër i Rregullimit të Territorit dhe Turizmit...
No comments:
Post a Comment