Dhëndër në Japoni

Aq shumë e magjepsi Japonia saqë u bë dhëndër atje. Muzikanti i njohur Genc Tukiçi rrëfen historinë e dashurisë me Ayumin, përshtatjen me traditat e vendit të saj si edhe rritjen e dy fëmijëve Nadia dhe Abraham me kulturën shqiptare e japoneze, në mes të Parisit

Udhëtimin e parë në Japoni e bëri 13 vite të shkuar,  i  ftuar në një koncert për piano. E   shoqëronte nga një prej studenteve të tij të Parisit, e cila rastisi të ishte vendase. Nga ai udhëtim jo vetëm që kuptoi se kishte mbetur i dashuruar me Japoninë, magjia e së cilës kishte nisur ta joshte ende pa e vizituar, por vërtetoi edhe atë thënien e famshme, se vajzat japoneze janë shumë të bukura. Nga ai udhëtim lindi dashuria për Ayumin, vajzën me sy bajameje dhe faqet me gropëza që e shoqëroi gjatë kësaj vizite. U kuptuan me njëri-tjetrin menjëherë edhe pse kishin lindur në skaje të ndryshme të botës. “Ndoshta kjo ndodh mes muzikantësh. Ime bijë kur e pyesin çfarë kombësie ka babai, përgjigjet “E kam muzikant”, tregon Genci duke qeshur. Madje nuk ndjeu vështirësi as në takimin e parë me prindërit e Ayumi-t. “Sigurisht që u tregova i kujdesshëm, por disa nga veçoritë e traditës së tyre si; mirësjellja, respekti, mirëdashja ishin pjesë e edukatës familjare me të cilat më kanë rritur prindërit. Prandaj u ndjeva menjëherë si peshku në ujë”- thotë Genci. Megjithatë nuk mund t’i shpëtonte pa u çuditur zakonit të tyre të të mos shtrënguarit të dorës apo përqafimit dhe puthjeve kur takohen me të afërm. “Edhe sikur të kenë muaj të tërë pa u parë ata nuk puthen e përqafohen me familjarët. Përshëndeten duke ulur kokën në shenjë nderimi. Por kjo nuk do të thotë se janë njerëz të ftohtë. Është thjesht shenjë e kulturës së tyre”. Kulturë që e kanë trashëguar edhe dy fëmijët e vegjël të Gencit, Nadia 11 vjeç dhe Abrahami 8 vjeçar, të cilët kur shkojnë në Japoni edhe ata ndihen ashtu, si peshku në det. “Ne e vizitojmë Japoninë çdo vit, gjatë sezonit të verës dhe fëmijët i çojmë në shkollë atje. Jam shumë i lumtur kur mësueset na thonë se niveli i tyre është njësoj me të fëmijëve japonezë”. E megjithëse kur janë në Paris apo Tiranë të gjithë i shohin si dy japonezë shumë simpatikë, në Japoni vendasit e bëjnë dallimin që në fytyrat e tyre ka plot tipare europiane. Genci thotë fëmijët flasin shumë mirë shqip dhe japonisht (kanë mësuar duke ndjekur shkollën japoneze dhe atë shqipe që është hapur në Paris), madje vetë Genci ka mësuar të komunikojë në gjuhën japoneze po ashtu edhe bashkëshortja në shqip. Është argëtuese të shohësh sesi komunikojnë ata në shtëpinë e tyre. “Unë u flas në shqip dhe ata ma kthejnë po në shqip, ndërsa me mamanë e tyre komunikojnë në japonisht”. Në shkollë mësojnë në gjuhën frënge dhe me dhuntitë që kanë për të mësuar shpejt gjuhë të huaja, xhaxhai i tyre Davidi tregon se shpesh habisnin fqinjët e tij në Itali, kur një japoneze e vockël elegante i përshëndeste në italisht. I kanë aq të qarta gjuhët saqë asnjëherë nuk ngatërrohen. Megjithatë, në fillim Genci rrëfen se kishte pak merak mos gjithë ai informacion dhe ndryshim kulturor do i hutonte. “ Pediatrja më qetësoi se nuk kishte asnjë problem. Mjaft të mos ia ngatërronim gjuhët. Ndoshta për moshën e tyre është fjalë e madhe, por e di që mund të quhen multikulturalë”. Bashkë me familjen e ka shëtitur Japoninë nga jugu drejt veriut dhe ka mbledhur plot mbresa. Ama, e preferuara e tij mbetet Tokio. “Është qytet që jeton ditë-natë. Qytet plot me djem e vajza të reja, të cilat vishen bukur, madje ekstravagante e tejet avangarde do të thosha. Kur lëviz në Tokio të duket vetja shumë i vogël dhe qyteti të ngjan me tjetër planet, sikur të mos ishe në tokë”. Si të gjithë ata që e kanë vizituar të paktën njëherë Japoninë, nuk mund të mos përmendte parqet e pafundme me bimësi dhe kafshë. “Ata e duan dhe kujdesen shumë për natyrën”. Edhe komoditeti i transportit është nga ato lukse që një turisti ia ka ënda ta shijojë me trenat super të shpejtë që ngjajnë sikur kanë dalë nga e ardhmja. Kurse ushqimin e shëndetshëm japonez, që Gencit i duket shumë i shijshëm, nuk pret ta konsumojë vetëm gjatë pushimeve japoneze. “Gruaja ime e gatuan shumë shpesh. Sigurisht që di të gatuajë mirë edhe pjatat mesdhetare, por na pëlqen shumë specialitetet japoneze”, zbulon Genci, ndërsa rrëfen që po bëjnë gati valixhet drejt Tokios- nëse axhenda e tij prej muzikanti nuk i ka rezervuar ndonjë koncert surprizë. Vetëm se kësaj here nuk do të jetë ai turisti që ka nevojë për një guidë vendase si 13 vjet të shkuar, porse dhëndri i Japonisë, të cilën tani e njeh më mirë dhe e do më shumë...