Një Hanë me muzikë

Foto: Armand Sallabanda

Në Tiranë e ka sjellë promovimi i videos “Live session @Vollga” –një projekt muzikor me pesë këngë të interpretuara dhe regjistruara live, në hotel “Vollga” në Durrës.

Vlashent Sata, muzikanti shqiptar, i cili prej 13 vitesh e ka ndërtuar karrierën në Paris, rrëfen artistin -përmes albumit të parë “Hana”, me të cilin do i shfaqet publikut në një koncert të madh në muajin prill - dhe njeriun, një kaleidoskop kujtimesh e emocionesh të mbledhura nga fëmijëria, ëndrrat, jeta...të gjitha brenda muzikës, që e sjell si dhuratë për ata që e dëgjojnë

Një burrë me flokë të bardha e të buta,  mbi një varkë të vogël që lëkundet në detin e qetë të mesverës hedh përtueshëm  grepin e  peshkimit të mbushur me krimba të shijshëm për peshqit që i lëshon sërish në ujët  e kristaltë dhe kotet me diellin e butë të pasdites, i lumtur që i shkon ditët në paqe...Mund të ishte fare mirë  plaku Santiago  i nxjerrë nga romani i Enerst Heminguei dhe i transportuar  diku në brigjet e Adriatikut. Ose, mund të ishte një tekst kënge, nga ato që i bëjnë himn gjërave në dukje të vogla, të përditshmes, miqve, dashurisë, kujtimeve të hershme të moshës së pafajësisë...Nga ato që ai di t’i shkruajë i mbushur me frymëzim në një gjuhë që të ngjet si epos, pak e largët për të birësuarit e zhargoneve  të epokës dixhitale dhe ca edhe më e largët për dikë që jeton në Paris. Në fakt  është  përfytyrimi, që pasi bëhet i zëshëm trupëzohet në një tablo plot ngjyra të së ardhmes, e cila thërret rikthim...

Por me gjithë lirizmin që ndjell një përshkrim i tillë, i kthehet së tashmes ku jeta gjallon nga idetë, që në melodi, pasurohen me vargje e thuren në këngë...Si ato të pesta që pianisti dhe kantautori i ka sjellë si gjerdan në një video të gjatë  27-minutëshe realizuar aty, buzë detit Adriatik.

Mjediset gjysmë të rrënuara të një hoteli që po shkatërrohet, korridoret e zbrazur, suvaja e  rënë,  boja e shpëlarë dhe e zhveshur jo vetëm që nuk ia zbehin, por ia theksojnë edhe më atmosferën këngëve.  Kantautorit që shpërfaq shpirtin prej bohemi, i mjafton një piano, një kitarë  e të mbyllë sytë duke  u përhumbur në mesazhin që përcjell me “Ëmbël” “Ëndërruar” “ Këmbëzbathur” “Hana” dhe “Tregimi i fluturës”, shoqëruar nga fizarmonika me shije retro  e Genti Rushit, klarineta që herë sikur vajton e herë sikur gëzon në mjeshtërinë e  Ermal Rodit, bateria që e shpreh prezencën me pompozitet e Gerti Himës dhe bass-i  me tinguj të urtë si prej njeriu të moçëm  në duart  Enver Muhamedit. “Janë muzikantë nga më të mirët që kemi”, - konfirmon Vlashenti, ndërsa forma e të regjistruarit live, pa dubla, pa montazh, pa grim, pa studio, është hera e parë që vjen në Shqipëri.

“Është xhiruar në plane të ndryshme, me kamera të një cilësie shumë të lartë, nga ato që përdoren në Hollivud për filma me efekte speciale”.

Një video që i erdhi si dhuratë, ku rastësia dhe “providenca” bashkuan forcat  për ta sjellë këngëtarin me zë dhe  figurë për publikun shqiptar, që  pak e njeh prej vitit të shkuar erdhi në Tiranë, për  koncertin  te Piramida ku ai shoqëronte këngëtaren e xhazit, Elina Duni ndërsa  prezantonte  për publikun albumin “Muza e Zezë”.

Kjo video vjen edhe si një lloj shpërblimi për të gjithë ata që e duartriokitën kur ai këndoi disa këngë të tijat te Piramida , atyre që pyetën përreth dhe deshën të dinin më shumë rreth këngëtarit, madje që u larguan “disi  të zhgënjyer” kur ai  nuk u prezantua me albumin, ashtu si kolegia e tij.

Ishte ajo shije e mirë që ai u dha  admiruesve të muzikës, që më pas iu kthye në një surprizë të këndshme.

Një prej këngëve të tij, “Hana”, e cila u pëlqye menjëherë, po aq menjëherë e gjeti rrugën për t’u përfshirë në mes të këngëve që vijnë këto ditë në “Live session @ Vollga”, një video e realizuar nga Kube Studios. “Një djalë me emrin Erti Lutaj, të cilin e kisha njohur para disa vitesh kur isha student. Ai kishte një qendër interneti dhe më pëlqente të bisedoja me të, kur vija. Kishte shkruar në Facebook se më kërkonte për të më prodhuar albumin tim. E takova Ertin, i cili tanimë ishte njeri i rëndësishëm në Marrëdhëniet Publike. Më tha: “Ti duhet të bësh patjetër një video”. I shpreha se kisha parë punët e një djali, të cilin nuk e njihja personalisht dhe do të doja, nëse do realizoja një video, ta bënte ai. Ndërkohë Erti më thotë se do më sugjeronte një mikun e tij. Të dy e kishim fjalën për të njëjtin: Erfort  Kuken” – vijon Vlashenti, ndërsa ajo që vjen më pas në rrëfim, e bindën se ishte koha për të realizuar një video, me të cilin do i prezantohet publikut shqiptar.

I kënaqur dhe me mbresa  nga koncerti te Piramida, Erfort Kuke ishte në kërkim të kontakteve të Vlashent Satës për t’i bërë një propozim. Do i realizonte një video pa parà, si një lloj shpërblimi për kënaqësinë që kish marrë prej muzikës së Vlashentit.

“E takova Erin, i cili ishte shumë i gatshëm për të më realizuar videon. Por e kisha të vështirë të zgjidhja se cilën këngë prej atyre që kisha shkruar, do të realizoja me video. Nuk kam ditur kurrë të zgjedh”. I propozoi të organizonte një mbrëmje muzikore, ku ai të këndonte, ndërsa stafi që do të merrej më pas me realizimin e videos, të zgjidhte. Në fund, u vendos se do të xhiroheshin të gjitha.

Ajo çka Vlashenti mëton të transmetojë është thjeshtësia, e atij lloji që e vë në pah, në gjendjen e saj të pastër, të bukurën. “Më pëlqen liria për të qenë i thjeshtë. E thjeshta është rruga më e mirë, më e sigurt. Më pëlqen edhe që në Vollgën e cila po shkatërrohet përfundimisht, kemi krijuar diçka nga ana humane”.

Videoja muzikore, ka nisur transmetimin në kanale televizive dhe internet që në  javën e fundit  të muajit shkurt. Por është vetëm pjata e parë, që Vlashenti  ka gatuar për publikun.

“Në fund të muajit Prill do të vij me koncertin e parë solo dhe do të prezantoj albumin tim, që është i përfunduar” – zbulon ai, duke planifikuar një koncert me përmasa dhe mesazhe të mëdha. Këngët do të vijnë të shoqëruara me projeksione video, të realizuara po nga “Kube Studio”, me të cilët ka bashkëpunuar për realizimin e videos  “Live Session@ Vollga”  Erfort Kuke, Ina Lisi, Borin Leka,  Martin Bejleri, etj.,  që kanë punuar vetëm me dashuri e krejtësisht falas për një periudhë të gjatë..

“Janë rreth 11 këngë, por mendoj se do të shtoj ndoshta edhe disa te tjera, sepse jam i frymëzuar gjatë kësaj periudhe. Është për t’i thënë ‘Faleminderit’ Elina Dunit e cila u bë shtysa e parë me koncertin dhe në një vit unë kam krijuar një album. Elina ishte shkrepësja dhe ëndrra ishin njerëzit që kaq thjesht më kanë treguar zemrën, të cilën unë nuk e kam marrë me vete, por e kam lënë në Shqipëri”.

Një zemër që i mbushet me dashuri saherë kthehet në Tiranë, një dashuri që e frymëzon për të shkruar e kompozuar pa u ndalur.

Albumin, i cili do të ndjekë një trajektore jashtë procesit të zakonshëm nëpër të cilin duhet të kalojë një i tillë- me dy koncerte, një në Tiranë dhe një në Prishtinë, përpara se të përfundojë në studiot e regjistrimit, e ka menduar si një dhuratë që i bën vendit.

“Është një dhuratë e fëminisë, e njerëzve të thjeshtë që nuk kanë nevojë për bojna, por për dashni dhe vëmendje. Është një kthim pagese për dashurinë që kam marrë në Prill, i papërballueshëm fizikisht dhe moralisht”.

Përpara se ta paketojë brenda një disku kompakt, ai do ta transmetojë gjallë emocionin e një rrugëtimi jete, në dy koncertet. Shokët e aventurës do të jenë disa prej atyre që e shoqëruan edhe gjatë realizimit të videos. “Armend Xhaferri në kitarë, këtë herë dua të dal kitarë e dytë, Enver Muhamedi në bass, Gent Rushi në fizarmonikë dhe sintetizator, Ermal Rodi në klarinetë, flicorn dhe trompë, në bateri Enes  Bajramlliqi, nga grupi “Cute Babulja”, do të kemi një piano të vërtetë, ku unë do të luaj, pasi instrumenti im i parë është piano, në kitarë jam amator” –thotë, ndërsa i zhytur në një udhëtim kohe, zbulon motivet e këngëve.

“Flasin për fëmininë, shokët e parë. Kam pasur një shok që quhej Yllson dhe nuk e harroj sesi një ditë shiu më përcolli deri të shtëpia me mushama. U largua më pas në Amerikë dhe nuk e di ç’bëhet me të, por nuk e harroj atë gjest. Albumi flet për familjen, jo vetëm anëtarët me lidhje gjaku, por edhe me fantazinë. Kam pasur fatin që në familjen time kanë qenë të gjithë një botë e veçantë secili. Flet për dashurinë, por jo kjo dashuria si paracetamol, që kalon dhimbja për dhjetë minuta”, - thotë duke qeshur, ndërsa shton se aty brenda ka këngë ku ai shpreh këndvështrimin mbi jetën dhe veten, sesi kanë ndikuar tek ai 13 vite larg vendit dhe familjes.

Koncerti që do të realizojë në Prill, do të jetë i gjithi për bamirësi. “Im atë është jetim nga e ëma dhe do të doja shumë që paratë e mbledhura nga biletat të shkonin për fëmijët jetimë. Jo për rroba apo ushqime, por instrumente dhe  mësime muzike, që mendoj se kanë më shumë vlerë, sipas këndvështrimit tim. Unë nuk kam planifikuar të marr asgjë me vete nga koncerti. Do të ishte mirë që njerëzit të na ndihmonin, do më ndihmonin mua, por edhe kauzën” –thotë, ndërsa synon me muzikën e tij të zgjojë vëmendje dhe gatishmërinë që njeriu duhet të ketë për tjetrin, diçka më shumë sesa dashuria, pranon ai.

“Shpresoj të kemi mbështetje nga institucione, por edhe biznese që mbështesin artin të na ndihmojnë. Jam i sigurt që gjithçka do të jetë mirë. Ka  folur tashmë me akademinë muzikore “Hollyëood”, e cila do të sigurojë  mbarëvajtjen e mësime në  kor dhe në  grupe për fëmijët jetime dhe me instrumente si violina ose kitara. Do të angazhohet edhe një psikologe për të  mundësuar përzierjen  e fëmijëve jetim që  vijnë nga institucionet dhe atyre që  vijnë në shkollë nga familjet e tyre.

Premton se do të jetë emocionuese, ajo çka do të servirë menyja e tij muzikore në Prill.

“Këngët janë shërim i plagëve të mia”, – thotë. Dhimbja kur nuk sheh të atin tek plaket, shokët kur thinjen si ai. “...kur nuk ndjej më të njëjtën erë”. E megjithëse trishtimin dhe dhimbjen që përcjellin, për Vlashentin ka një motiv të gëzohet, për vlerën që të gjitha kanë për të. Kompozon në një formë aq personale, duke folur për veten, por duke i sjellë si dhuratë për dikë tjetër. Për dikë që e gjen veten të njëjtësuar mes vargjesh, mes tingujsh.

“Janë këngë të përjetuara, shumë personale, me dhembje që shkojnë deri në kockë. Ka shumë simbolikë aty brenda. Këto këngë i kam bërë për vete dhe dua t’ua dhuroj të tjerëve. Duke  qenë se gjuha ime nuk është në vetë të parë, mendoj se njerëzit i përvetësojnë dhe i bëjnë personale, janë histori shumë të ngjashme... Shpresoj të jem sa më shumë i sinqertë me njerëzit”. Për titullin e albumit, i ka ardhur krejt e natyrshme, gati e pashpjegueshme ta pagëzojë “Hana”, për rrugën që e ka gjetur vetë kjo këngë e shkruar katër vite më parë, për simbolikën e fortë që mbart brenda dhe për imazhin e fortë që sjell në mendjen e kujt e dëgjon dhe ndjenjën që përcjell ndaj kujt ia hap zemrën asaj.

Vargjet  i hedh vetë në letër, ndërsa ndjesitë i kalojnë prej shpirtit në duar, në dialektin gegë. Jo vetëm të pesë këngët në “Live session @ Vollga”, por i gjithë albumi. “Përdor gegnishten kryesisht, pasi mendoj se është shumë e pasur. Sidomos ajo e Shkodrës. Më ka ardhur si thirrje normale. Më pëlqejnë rimat në gegnisht, dhe për fat të keq nuk është vlerësuar kurrë sa duhet. Mendoj edhe se shkrimtarët më të mëdhenj shqiptarë kanë qenë gegë; Migjeni dhe Fishta dhe mendoj se gegnishtja është pasuri për Shqipërinë”.

Nuk di të thotë me siguri se do të shkruajë gjithmonë gegnisht, por që do ia prezantojë albumin publikut gegë, për këtë është i bindur. Këngët do të shkojnë në Kosovë e pastaj në Maqedoni, thotë ai, por për to ka parë horizonte edhe më të gjera. “ Pasi albumi të publikohet, do të përshtatet në gjuhën frënge për koncerte te ndryshme. Për të hapur derën e jetës artistike në Francë, me këngë që kam krijuar vetë, jo adaptime dhe për të përçuar gjuhën shqipe, muzikën shqipe përtej. Plani është afatgjatë” – zbulon besimplotë, i kënaqur nga kjo shkakësi, që duke u ndezur si rastësisht prodhoi shumë artistikisht. Një koncert që solli video muzikore, të cilat sollën albumin me dy koncerte, përkthimin e tij dhe përshtatjen për skenën franceze.

Deri tani tabloja duket e kënaqshme, ndërsa ai vetë e pikturon, e rafinon herë pas here, i shton detaje , por mendja i rri  atje...te ai portreti i qetë i plakurt flokëbardhë në det  që zë peshk dhe e lëshon sërish në det, në paqe me jetën, me veten, me natyrën. Por deri atëherë ka shumë kohë. I duhet ende të japë shumë, përpara se të marrë . E për t’i dhënë   të dashurve, miqve,  dashamirësve të muzikës  ushqim të mirë për shpirtin dhe ëndrrat, i duhet të kthehet në qytetin që e ka ‘birësuar’, Parisin, ku pasi ka mbyllur orët e leksioneve mbi piano në Konservatorin e Parisit, pedagogu çlirohet nga petku zyrtar, merr pamjen e artistit me shpirt të lirë që shëtit me kujtimet, fantazitë, ndjenjat,  në tinguj të rinj...